با غار دانیال دومین غار آبی بلند ایران آشنا شوید - آیان کتاب

غار دانیال کجاست؟

غار دانیال؛ فرض کنید اتاقتان تا سینه از آب 17-18 درجه پر شده باشد و بخواهید اینطرف و آنطرف بروید. حال گیری است، نه؟ در اتاق شما شاید!

اما در غار دانیال تنکابن نه. غار آبی دانیال یکی از غارهای رودخانه ای ایران است و چند سالی بیشتر نیست که بر سر زبان ها افتاده. غار، اسمش را از روستای دانیال که در چند کیلومتری آن قرار گرفته است گرفته و در جهت جاده چالوس و سلمانشهر (متل قو) قرار گرفته است. این غار با طول حداقل 2158 متر، بعد از غار آبی قوری قلعه کرمانشاه، دومین غار آبی طولانی کشور عزیزمان ایران است.

پیمایش غار دانیال

پیمایش غار دانیال کار سختی نیست. اما برای راحتی به یک سری وسایل احتیاج دارید:

• یک لباس راحت که بهتر است یک تکه و ضد آب باشد.
• اگر سرمایی هستید لباس گرم از قلم نیاندازید.
• کلاه ایمنی
• هد لامپ و باتری
• چکمه یا کفش مناسب برای راهپیمایی در آب
• دستکش مخصوص

طول غار دانیال هنوز به طور دقیق معین نیست؛ چون هنوز کسی آن را تا آخر ندیده. احتمال می رود طول این غار بیش از 5 کیلومتر باشد. عمق غار کمی بیشتر از 74 متر است. عرض غار در برخی جاها به قدری زیاد است که تا سه قایق می توانند در کنار هم حرکت نمایند. اما جاهایی هم دارد که به سختی می توان از آن عبور کرد.

بر اساس گفته های آقای قربانی سازنده مستند غار دانیال، دمای آب غار در طول سال تغییر چندانی نمی نماید و حدودا 17 درجه است. آب قابل شرب غار از سرچشمه های خاتمهی آن تامین می گردد. همین آب سرچشمه رودخانه ای است که شما را تا دهانه غار هدایت نموده بود. دمای هوای غار هم در طول سال حدودا 25 درجه است.

غار دانیال یک دالان اصلی به همراه چندین دالان فرعی دارد. دهانه بیشتر دالان های فرعی آنقدر کوچک است که نمی توان از آن ها رد شد. خود همین دالان های فرعی دارای انشعابات زیاد هستند به طوری که اگر با فنون غارنوردی آشنا نباشید به راحتی در آن ها گم می شوید.

ورودی غار دانیال

همان اول ورود به غار باید 2 متری پایین بروید تا به کف دالان اصلی برسید. از دهانه غار 100 متر را که رد کنید، باید با خشک بودن خداحافظی کنید. اینجاست که تا شکم داخل آب رودخانه غار فرو می روید. این رودخانه به زیر سطح شیب دار رفته و چند متر پایین تر روی سطح زمین ظاهر می گردد. رودخانه در ادامه به حیله رود و سپس به خزر می ریزد.

بعد از این که حسابی خیس شدید، اگر 300 متر را به همین صورت ادامه دهید به یک تالار می رسید که به تالار خفاش معروف است. یک فضای باز عظیم که خفاش ها از سقفش آویزانند. اینجا خانه خفاش هاست. آن ها جزئی از اکوسیستم غار دانیال هستند. کاری به کارشان نداشته باشید. لطفا نه چیزی به سمتشان پرتاب کنید، نه سر و صدا راه بندازید.

در تالار خفاش ها ممکن است بوی نامطبوعی به مشامتان برسد. این بو ناشی از فضولات خفاش هاست که طی سالیان روی هم انباشه شده اند. از تالار خفاش ها 400 متر که جلوتر بروید، جهت غار ناگهان تنگ، عمیق و پر آب می گردد. در اینجا سقف غار تا نزدیکی سطح آب پایین آمده و شکل سیفون مانندی را به وجود می آورد.

یکی دیگر از قسمت های غار به تالار ریزان یا زرین معروف شده. دلیلش هم قطعات استلاکتیتی قندیل شکلی هستند که از این ور و آن ور غار بیرون زده. به هیچ وجه قندیل ها را نکنید. به این فکر کنید که برای شکل گیری هر سانت از این اشکال زیبا 100 سال زمان لازم است. کافیست یک استلاکتیت را بکنید؛ احتمالا 1000 سال باید صبر کنیم تا جای آن یکی دیگر سبز گردد.

چشمه آب غار دانیال

برای رسیدن به این قسمت باید سیفون اول را رد کنید. فقط 200 متر آب تنی می خواهد. وقتی در غار جلو می روید احساس می کنید آب سردتر می گردد و سقف بالای سرتان کوتاه تر. سنگ های آهکی هم تیزتر می شوند. مثل این که غار می خواهد به شما فشار بیاورد که تنهایش بگذارید و سکوتش را نشکنید.

به هر حال اگر به غار توجهی نکنید و مانند یک سرباز جسور 200 متر سینه خیز بروید به جایی می رسید که دیواره ها دیگر آهکی نیستند و آب از لای آن ها بیرون می زند. همان آب زلالی که رودخانه بیرون از غار از آن سرچشمه می گیرد.

هر جا از غار که احساس خستگی کردید می توانید برگردید. کافیست جهت آب را دنبال کنید تا به دهانه برسید. زمان پیمایش تا خاتمهی غار 2 ساعت و نیم و مجموعا 5 ساعت است.

راستی اصلا روی دیوارها یادگاری ننویسید. کنده کاری هم نکنید. این کار فقط منظره بکر غار را خراب می نماید.

اکوسیستم و حیات جانوری غار دانیال

در نگاه اول فکر می کنید که آب رودخانه غار بدون موجودات زنده باشد. با این حال با آنالیز های اجرا شده روی آب و گل و لای حاشیه رودخانه با چندین نمونه جاندار از جمله گونه ای سخت پوست (گاماروس)، تک یاختگان و جانوران ذره بینی برخورد شده است. این جانداران حیاتشان وابسته به فضولات همان خفاش های غار است.

البته خود فضولات خفاش ها در نواحی گلی و رسی غار هم باعث جلب حشرات تجزیه نماینده مختلف مثل قاب بالان، سوسری های غارزی، لارو دوبالان (مگس ها) و پولک بالان (بیدها)، پادمان و غیره شده که در کنار هم اکوسیستم پایدار غار را می سازند. همچنین قارچ هایی که روی فضولات خفاش ها زندگی می نمایند غذای بسیاری از حشرات غارزی را تشکیل می دهند.

تجزیه فضولات خفاش ها در ثابت نگه داشتن دما و رطوبت غار نیز مؤثر است. از حشرات فراوان این غار می توان به گونه ای ملخ اشاره نمود که از مواد پوسیده جانوری و قارچ ها تغذیه می نماید. خفاشی که درون غار دانیال زندگی می نماید از گونه خفاش های نعل اسبی است که در معرض خطر قرار دارند.

یادآوری این نکته لازم است که تمام این مجموعه به همدیگر وابسته است و از بین رفتن یکی از این گونه ها باعث از بین رفتن کل حیات جانوری غار می گردد.

جنگل غار دانیال

در جهت روستای دانیال تا خود غار، جنگلی وجود دارد. مطمئنا شما نمی خواهید زیبایی این جنگل را از دست بدهید. از خود روستای دانیال تا غار دانیال نیم ساعت تا 45 دقیقه راه است. در راه درختان انجیلی را می بینید. درخت انجیلی به درخت آهن هم معروف است و فقط و فقط در جنگل های شمال کشورمان یافت می گردد.

البته جنگلِ اطراف غار دانیال درختان دیگری هم در خود جا داده. درختانی مثل: انواع بلوط، ون، توسکا، شیردار، نمدار و آزاد.جنگل به غیر از درخت، پر از قارچ های زیبا اما سمی است. سکوت سبز جنگل با صدای پرندگان، خش خش برگ ها و البته آب رودخانه ای که قرار است بلد شما تا غار باشد، شکسته می گردد.

اگر مراقب نباشید به احتمال زیاد جهت نیم ساعته تبدیل به جهت چند ساعته پر از فلش دوربین می گردد. به خصوص اگر عاشق عکاسی از این منظره های بهت انگیز باشید.

جهت دسترسی به غار دانیال

برای رفتن به غار دانیال باید خود را به سلمانشهر (متل قو) و روستای دانیال برسانید. اما چگونه؟ بهترین کار استفاده از GPS موبایلتان است. کافیست مختصات 36.6600742, 51.1809495 را به عنوان مقصد در نقشه گوگل وارد کنید و جهت را در پیش بگیرید. به هر حال اگر از تهران حرکت می کنید جهت رسیدن به غار به این صورت است:

جاده چالوس را که بلدید؟ جاده را بگیرید تا برسید به سلمانشهر (یا همان متل قو). بلوار اصلی شهر به سمت جنوب را در پیش بگیرید. تابلویی وجود ندارد که جهت روستا را نشان دهد. احتمالا آنجا از هر کسی بپرسید روستای دانیال کجاست نشانتان می دهد. بعد از حدود 5 کیلومتر به روستا می رسید.

روستا را تا خاتمه بروید تا برسید به یک شیب. نرسیده به شیب جاده فرعی دست چپ را بروید تا از ویلاها رد شوید. اینجا باید از ماشین پیاده شوید. از رودخانه عبور کنید و از سمت چپ آن بروید تا برسید به دومین انشعاب. از آنجا جهت سمت چپ را به سمت بالا دست بروید تا برسید به یک دیواره سفید رنگ. دهانه غار درست زیر همین دیواره و رو به شمال غربی قرار گرفته است.

هزینه سفر به غار دانیال

سفر به غار دانیال چندان پرهزینه نیست. اگر با تیم خودتان هستید فقط هزینه بنزین دارید. به اضافه لوازم و خوراکی هایی که با خود به همراه آورده اید. هزینه بنزین برای جهت 225 کیلومتری تهران تا غار، با احتساب صدی 10 لیتر، می گردد 20-30 هزار تومان.

اگر با تور هستید، بسته به آژانس مسافرتی، قیمت تورهای غار دانیال حدودا 300 هزار تومان است.

بهترین زمان بازدید از غار دانیال

با این که دمای محیط و آب غار در طول سال ثابت است، اما در زمستان به این دلیل که پس از غارنوردی خیس هستید احتمال سرماخوردگی وجود دارد. پس بهتر است تابستان را برای بازدید از غار انتخاب کنید.

توصیه های سفر به غار دانیال

گفتیم که پیمایش غار دانیال چندان مشکل نیست. با این حال به طور کلی اگر قصد رفتن به درون غاری را دارید به نکات ایمنی زیر توجه کنید:

• نزدیکان و دوستانتان را از برنامه خود مطلع کنید تا در صورت بروز سانحه احتمالی به یاری غارنوردان بشتابند.
• قبل از این که وارد غار بشوید از صحت و سلامت چراغها و وسایل خود مطمئن شوید.
• در درون غار طوری حرکت کنید که بیش از اندازه عرق نکنید.
• در درون غار از سر و صدا پرهیز کنید.
• وسایل را از خود جدا یا دور نکنید.
• در غارنوردی به علت کمبود دید و محدودیت نور، فقط می توان چند متر جلوتر را دید پس باید در برداشتن گام ها و حرکات تند دقت کامل را انجام داد.
• یک نفر را مسئول کار علامتگذاری کنید. کوچکترین بیدقتی در اینکار باعث گم شدن در درون غار می گردد.
• اگر تجربه کمی در غارنوردی دارید یک ساعت ماندن در درون غار کافی است. این زمان برای گروه های باتجربه حدبیشتر 8 ساعت است.
• در درون غارها از جهیدن و پریدن بپرهیزید و به هیچ سنگ و گیری نباید اطمینان کنید.
• از پرت کردن وسایل به طرف یکدیگر جدا خودداری کنید چون وسایل به راحتی داخل حفره ها افتاده و گم می شوند.
• از نظر اخلاقی و حفظ محیط زیست، غارنوردان باید کلیه زباله های خود را توسط کیسه های نایلونی به بیرون حمل و از پاشیدن رنگ به دیواره های غار جداً خودداری نمایند.
• هنگام دیدن مناظر غار بهتر است کاملا بایستید و حرکت نکنید تا به علت غفلت از جهت، داخل شکاف چاهی پرت نشوید.
• از آویزان کردن وسایل اضافی خود مانند قمقمه و کلاه و طناب باید خودداری کنید چون به ممکن است به راحتی به برآمدگی های جهت گیر نمایند و تعادل ما را بر هم بزنند.
• باید به این نکته توجه کرد که با توجه به دمای ثابت در بیشتر غارها که بین 8 تا 12 درجه است، هنگام ورود به غار پوشاکی را باید در نظر گرفت که در اثر فعالیت مزاحم کار نگردد.
• آب های داخل غارها عموماً قابل خوردن هستند مگر آن هایی که در ابتدای غارها وجود دارند که علت آن هم فضولات حیوانات داخل غار مانند خفاشهاست.
• در هنگام بروز خطر گم شدن، فرد گم شده باید ابتدا خونسردی خود را حفظ کند و با صدای سوت و با فریادهای منقطع دوستان خود را مطلع سازد و از بالا و پائین رفتن و حرکات اضافی خودداری کند. چه بسا ممکن است بیشتر از جهت اصلی دور گردد.
• باید مواد غذایی و ذخیره غارنوردی خود را جیره بندی کنید.

همچنین بخوانید: